hatırlamıyorum anne senin yüzünü,
gözlerini, ellerini...
hatırlamıyorum anne
cennet kokan nefesini,
sarılamadım hiçbir zaman
bir çocuk gibi sana,
özleyemiyorum artık seni...

kaç sene oldu bilmiyorum,
bilmiyorum mezarının yolunu!

toprağına el sürüp de
benim anne, yüzünü hatırlamayan oğlun
sevgiyi, başka kollarda ararken,
seni burada bırakan zavallı oğlun,
şimdi buradayım ne olur affet anne
Hakkın bu zerre kadar kulunu.


sana hasretliğim inanılmaz büyük anne
ama ben seni hatırlayamıyorum be anne,
ben seni hatırlayamıyorum anne.

ne oldu yıllar önce ben daha ufacıkken,
beni sardın mı anne, sana çok muhtaçken,
unuttum anne gözlerinin rengini
hatırlayamıyorum anne
sevgi kokan tenini...

sevgiyi başka kollarda aradım durdum,
belki severler diye umdum,
sevgiyi bilmiyordum ki anne
bilmiyordum ki sevgi sadece senin yüreğinde...

unutulmaz derler annenin yüzü,
söylediği her bir sözü,
sevgisi korurmuş tüm belalardan,
sakınırmış seni en ufak zarardan
neden gittin ki anne;
kim kurtaracak yüreğimi
bu azalmayan yaralardan...

Allah’ım diyorum,
aldın benden hiç tanımadığım annemi,
bari rüyamda göster onun o güzel yüreğini
beni korusun,
bu zavallılıktan kurtarsın beni.

ya da al yanına Allah’ım
artık istemiyorum ben
bu ikinci el bedeni...

Mehmet Yücedağ