henüz indirdiğim göğün altında
bu çatılamaz denklem
boşta iliğim boş kubbem
sırtımda paltom
mangalda kahvem
mazisiz biri gibi
oturuyorum içinde nûru lâl sözcüklerin

sabırsızım
sızım sızım sızlayan yalnızlığın ezgisinde
güç yetirmek
güç yetiştirmekte kimsesizliğe
çözülüp yığılmış kalbinden
uzakların dili hükümran
gecenin mahmurluğunu
yıkamadan yüzünde henüz
tan ağarmadan kalkıp gelen
mazisiz biri gibi

kıyılar çekilince
uzanınca tutamayınca hayatı
sözü ellerine dökülür insanın
parmakların dudaklarda gezdirdiği budur
kalemin boş kağıtlara tuttuğu bu
ruhu bacaklarına akar
acısı kıymetli olanın
mazisiz biri gibi
adı hep kanar

sustukça parlıyor
gecenin boynuna takılmış kolye
tersinden öğretmeye başlamış aşk’ı
ayın her halinde uçarak
sonra çakılıp yerin yedi kat dibine
erişmek için o karışık rüyaya
yay olup gerilir ruhu yeniden
yasla girilir üç harfli kimyaya
son harfini kuşlara tamamlatır yürek
yollara düşmüş
mazisiz biri gibi…