Avuçlarımda yağmurun elleri,
saçlarımda asi bir rüzgâr,
Götürüyor beni fesleğen kokulu bir köy evine.
Sokaklar yokuş, her adımda tatlı yorgunluklar…
Sen kokuyor şimdi tüm yer ’yüzü,
yüzün kadar gülümsüyor çocuklar.

Haydar amca daha bir dertli, sazı eline alınca.
Toprak kokusu daha bir keskin, ağaçlar daha bir köklü.
Daha bir insan buradaki insanlar
ve tek kare değil gülüşleri çocukların.

Düş kadar gerçek yaşananlar,
düş kadar güzel.
Sevgi öyle basit değil harcanacak kadar.
Şimdi her yanım dağ taş,
her yanım toz toprak, gökyüzü daha bir mavi
Ve sadece çocuk ismi değil barış dedikleri.

“Sev” diyor elleri nasırlı,
elleri emek kokan nenem.
Sev ki güzelleşsin dünya,
Tohum yerine umut beslesin topraklar.

“Bir insanı sevmekle başlıyordu her şey” diyor şair
Ve ben seni seviyorum.
Az buz değil hem de,
memleketim kadar.