HORTUM
Bir neşe ki pür neşe,
Gün; güneşe patladı, Su verdim ben güneşe, Ortalık dumanlandı. Kara bulut selamsızdı Uzun zamandır uğramadı Duydum sel olup ağlamış Birçok hayatı dağlamış Mektup yazdım kara buluta Dedim, “Ne olur bir daha böyle ağlama Derdin neyse söyle bana Belki çaresini söylerim sana” Kalbimi böldüm parçalara Dağıttım karanlıklara Işık olup parladılar Etrafı aydınlattılar Cımbızla ışıkları tutukladılar Cam fanuslara kapattılar Dumanlar alevlendi Ortalık şenlendi Ortalıkta dolaştı Garip bir fısıltı Susanlar dillendi Sordular “hortum dayağı yedin mi?” 09.07.21012 - İzmir |
saygılar
Bilal YILMAZ