-unutalım diyorum beyler! bir kaç kişiliğiz
oturup bir güzel konuşalım
nedendir çocukların çığlığını asışımız!-

bölünüyor çocuğun düşleri
uğulduyor erguvanlar gibi

uyumsuz rüzgarla yer değiştiriyor
çocuk gözleri şiddet boşluğuna asılıyor
azarlanmış;
koşuyor denize doğru

martılar silkeleniyor
düşüyor beyaz ölüm

parmağını yiyor şüpheli soru
her akşam, yeniden ve çetin

cam kenarına bırakılmış günler
çekiyor çocuk yüreği eteğinden
beyazıt’ın güvercinleri gibi umarsız
o salgını uçuyor yoksul günceler
diz çöküp ayinlere ikindi gölgeleri
ovamsı boşluğunu okuyor derin mızıka
ağrıyor çağ
geri tepiliyor şehvet


bir el gizli düğümü çözmüş
göğsünden çekiyor sözcükleri
bozuk mahzenine
gaz yağıyla ateşliyor çocuk
kendi ürettiği şarkıyı
buluşturuyor suskun diliyle
kanatlanıyor bazâra
düşlerini
göksel sürahilerden döküyor


bu çocuğu tanımazsınız
ihtilali eksik
çalkantılı bir akşam
isimsizler denizinden geldi
adım başı sirkler varken
sunak taşı masalsı yüreğinde
sızdı toprağın karasına
çoğaldı saçlarının arasında ak
ve anlaşılmadı korsan gözleri
çünkü ısındıkça açılır saksısında bir lale
bir kaş seğirince
çürük, geviş getiren güdü
kireçle söndürür
o yazın gömüsünü


ey çocuk!
ey kol gezen sızıntı!
bir sığınakta ruhumuz
kendini gezdirirken
burun buruna tahta atı vahalara sürdük
yitirilmiş bir duygu
kopan sinir
ve Şiirin ötesinde
henüz açılmamış darbeler gördük

sonra
içimizde iktidarsız bir ceset
rüyasında ekmek su gören seni
ter içinde uyandırdık kıpkızıl geceye


sonra;
seni selamlayarak başladık güne
senki ne kadar büyüsen o kadar çocuk.