Sensizliğin mevsiminde harfler üşüyor ellerimde
Aşktan artan anların rahmetiyle gümbürdüyor gök
Ezilmiş bir karınca yuvasını arıyor tozlu toprakta
Küflü kadehte içki hazin bir ayrılığın sırrını gizliyor
Mecalsiz sevilerin limanında bir kadın beni arardı.

Senli vakitlere tanıktı bir zamanlar bu koca şehir
Vesikalı mutlulukların eşkâllerine umut asmıştık
Zorba bir ömrün içindeki cesaretli ışıltı gibiydik
Ezber sözcüklerle sokulurdum geceleri ben tenine
Sıvaları dökülmüş bir odada dudaklarımız kanardı.

Sinsi bir tabuydu aşk, çürük sallarla gidemedik mutluluğa
Kendi eşiğini arayan andık, deli ırmaklara attık ruhumuzu
Dargın vakitlerin zemherisi başladıkça çatlardı ellerimiz
İrinli yaralarımızdan rüzgâr sızardı, daralırken nefesimiz
İçli bir iç çekişti aşk, özlemin aynalarında arımız çatlardı.

Gül kokardı nefesin, öpüşünle ıslatırdın dudağımı
Yıkılmış dünlerin rahminde yangın artığı enkazdık
Yaşlı ruhumun izbelerinde bir kız seksek oynardı
Yaban ağrıydı olmazlığın, sular basardı umutlarımı
Delirmiş sözcüklerimin yanağına yokluğun damlardı.

Selahattin Yetgin