Şehrin yeşil kuşağı iç çekerek derinden
Nefes aldı coşkuyla kurtulup kederinden.
Sevgi kokan kaldırım göz kırptı parke yola
Yeni gündü âşıklar gezecekti kol kola
Bir öpücük kondurdu Harşena’nın gölgesi
Kaynayan köpüklerin şehri kapladı sesi.
Çağlamaya başladı hevesle Yeşilırmak
Mutluluğu haykırdı son sesle Yeşilırmak.

Uykusundan uyandı yalı boyu evleri
Misafir etmişlerdi nice saygın devleri
Ayyaş geceden artan sevdanın gizlerini
Çöpçüler toparladı akşamın izlerini
Beyazıt’tan çıktılar iki ihtiyar nurla
Sessizce yürüdüler aldıkları huzurla.
Çiçeklere su sundu neminden Yeşilırmak
Yakaladı gündüzü geminden Yeşilırmak.

Ağaçlar salındılar titredi yaprakları
Sabah çiyi ıslattı kuruyan toprakları.
Bir simitçi göründü ırmağın kenarında
Kuşlar cıvıldaştılar asırlık çınarında.
Üç bin yıllık köprüler selam durdu yeşile
Yeşile sığınmıştı yıkmadı deprem bile.
Kaldırarak başını gururla Yeşilırmak
Hayat verdi doğaya bin nurla Yeşilırmak.

Çekip atmıştı sema yıldız işli şalını
Bitirmişti gecenin sevdalı masalını
Uyandı kitaplarda tüneyen efsaneler
Tüllerini açtılar yavaş yavaş haneler.
Aşkların çağlayanı attı şehrin kirini
Gönüllere sakladı Ferhat ile Şirin’i
Asırlardan beridir yaşıyor Yeşilırmak
Nice dağları aşıp taşıyor Yeşilırmak.

Hayatın yaprağını çevirdi yeni güne
Sanki girmişti şehir kutsanmış bir düğüne.
Eski sırlar yeniye sevgiyle eşlik etti
Ve karanlık bu şehri bir kez daha terk etti.
Selamlayıp doğayı güneş çıktı yerinden
Galip döndü dalgalar bitmeyen seferinden.
Geleceğe umutla bakarken Yeşilırmak
“Günaydın” dedi şehre akarken Yeşilırmak.