hayrettin taylan


kaybedenlerin mevsimdesin
keşkeler karakış
belkiler sonbahar
ilk sözün, ilk bakışın yaz
yazgı ile yazılmamış kalışlar arasında yeni bir iklim
ilklerini konuk ediyor yaşanmamışlar bolluğunda
aşk tüyü hafifliğinde emellerin ve fön çektiğin sözlerim
bir başka sen ile bambaşkayım


sırlar ateşe, ateşlere aşka yanık
dilinde şarkıları ağlatan besteler tanık
kopsun dediğimiz dünya kopuşlara alışık
ağır ağır gidenlerin gözü sende bulanık
of çektiğim kaf’lar özüne sönük
ve kendimi sana sunduğum tespitler bitik
kurtarılmış kudüs kadar sol yanım karışık

bu yüzden gelmeyeceksen ömrü kısalt
sevmeyeceksen ölümsüzlüğü tart
bu sevda ağır
bu seslenişim s’ağır
bu içlenişim çok bağır

hiç gelmemiş gibi gitmendi yüreğime dokunan
hiç öpmemiş gibi dudak bükmendi dudak uçlarıma sürülen
keşke diyecek yerine aman boş verlerini artırmandı içimde yanan
bir gün ömrünü sırtını verip geleceksin belki
şiir gözlerim seni görmeyecek belki
cümle tenim seni hissetmeyecek kitabi yaramdan
gül cemalini dikenlere teslim edecek kader



n’ “
y’aralar
k’ “

bir çocuk ağlayacak içindeki çocuğun sesiyle
oyunlarını anlatacak huylarından arta kalanlarla
bir sen gelecek bir ben başka senelere aynayken
bir ben kalacak , bir ben seni senelere tararken