Ben yalnızlıklarla yaşayan biriyim...
Ben yalnızlıklarlı yalnızca yaşayan bir adamım...
Kimim kimsem yoktur cihanda, ne sevenim nede... Benim dünyam’da hep gece, hep karanlık yaşanır. Her daim ölümle göz göze, ve her an kaybetmeye mahkumsundur... Ben yalnızlıklarla yaşayan yalnız biriyim... Ne bir hayalim vardır, nede hayal kahramanım oldu. Sahi hayal neydi? Ömrümün anahtarını can diye hayatıma aldıklarım kırdılar... Kimi melek’ti şeytan çıktı, kimi ’BAHAR’ dı hazanı yaşattı... Ya ben fazla geldim ya sevdam, yada yar-bildiklerim ağır düştüler, gönül dara’ ma... Dedim ya arkadaş ben yalnızları oynamaya, yaratılmış yalnız biriyim... Hiç olmadı öyle yalnızlıgıma yalnız benle ortak olan, dert dinleyenim olmadı Başımı omzuna yaslayıp saatlerce kalmadım kimsede, ya başım ağır geldi, ya omzunu çekip aldı baş ucumdan... El’im hep çocukluktan kalma bir serzenişte uzandı, hüznü-mü yaşadım yıllarca... Ve biri çıkıpta demedi ’Neyin var, Neden böylesin ’ diye, hep karşıma çıkanlar hepbencil ce yaşayanlardı, öyle önemimde yoktu varlığımın varlıklarında... Yar dediklerim, yara’dan başka açtıkları olmadı bedenimde... Oysa ben ’Yar’ dediklerime gönül kapımı ardına dek açıp, yüreğimi usulca yüreklerine geçerken bırakmıştım... Sahi ’Hiç sevenim olmuşmuydu’ ? Ben yalnızlıkları yalnız yaşamaya mahkum, bir kulum... Ne vakit düşsem bir tekme’de atacak bir o kadar insan tanıyorum, dost gördüğüm,can dediğim, peşim sıra nöbetteler... En son güvenimi bıraktıklarımın adını bile unuttum. Sırtımda onlardan kalma hançer izleriyle yaşamaya çalışıyorum, en son gidenim’de kalacak neyim varsa aldı götürdü... Yutkunamıyorum artık... Çürüdü her bir yanım, yara bere dört bir tarafım... Gidersem bir gün neylersin ey Yalnızlığım.! Bilirim sen bende tam şuramda içimdesin / gitmezsin... Oysa ne çok isterdim, bir ortagının çıkmasını, sen gibi bende hep olsa, bir an bile sen gibi ensemde hissetsem ’O’nuda... Karanlık dört duvarıma /Sen-gibi ’O düşse, aydınlansa zifiri karanlıklarım... Hayır.! Düş bu sadece,asla olmayacagını bile bile kurulmuş, sonu yine sana çıkan bir düş bu Yalnızlığım... Her gelen gitmeyecegim diyor’da, İlk gidenler o gitmem diyenler oluyor ömrümde... Dedim ’ ya ben yalnızlıklar ükesinde yalnız yaşayan Bir insanım... Hep ben’mi günahkarım .! Ya yüreğime yüreksizce girip, yüreğimi talan edenler? Yok, yok , kimse suçlu olamaz... Bu benim yalnızlıgım, baş rolünde ben, figüranı belirsiz... Sevmek bana göre değil, sevmeyi becerebilsem ne ala... Ama sevdim desem’de neden yalnızım hala ? Neyse arkadaş, Dedim ya ben yalnızlıga mahkum bir adamım, Bu hayat denilen cihan-ı alemde... Ne sual-im olur ne cevabım... Zaten karşımda anlayan’da olmayınca, neyime gerek... Yazılmışsa böyle yaşamak, Yaradan’ıma şükür, vefasızlığa,aşk’a, sevda’ya, tüm yaşanılmışlığa Eyvallah... |