YALNIZLIĞIN BİTTİĞİ YER
Yalnızlığın bittiği bir yerdi orası.
Öyle ki; Hiç bitmesin istiyordu bu anlar. Mutluluk,içindeki gücün eseriydi. Yüzlerce kişi arasından seçilmişti. Seçileceğini biliyordu. Çünkü O en sevilesiydi. Bütün ümitleri içinde barındırmıştı Başka türlüsü düşünülemezdi zaten Neden makaradan boşalan ip gibi kaybedilirdi sevda bilmiyordu Ama herkes gibi O da yaşamıştı bu süreci Ve acısı kadar zalimdi artık yalnızlığı... Yalnızlığın neden yaraladığını anlamıştı Çünkü yalnızlık; Bütün ile bağlarının kopmasıydı... Bir kelebek gibi yaşamalıydı insan Ve bir kelebek gibi ölmeliydi Nasılsa bir ağın üzerinde yaşıyordu. |
Emeklemeden ölürüz o zaman
Kutlarım
Ömrüne bereket
Şiirle kal,sevgiyle kal,hoşça kal