Pompei’nin son günleri

Boş sözler bunlar
karadullar, tarantulalar
çıyanlar arasındasın
kapanlar kurulmuş geceden sabaha
silinmiş kokusu ezdiğin yaseminin

batık bir mavnasın
hangi rüzgâr atmışsa atmış seni bu köhne iskeleye
yitmiş oğulların bu ölümcül denizde
ağulu kalkerler bürümüş gövdeni

bir tuz yanığı ruhunda
karanlık esintilerle çırpınıyor imgen
yaralı bir hayvan gibi vurdun
onu oysa tek yasandı
ovulduğunda ateşle, yumuşar acı sözler

anıların kuştüyünden senin
uğramaz oldu benzersiz düşler kapma
unutuldu dağ rüzgârlarıyla çekilmiş fotoğrafın
su gibi telaşkârdın
pas tutmuş şimdi dilinin çıkrığı

yine de inanıyorsun ölümsüzlüğe
gürleyen bir şimşektir çünkü o
ağartır ökseotları sarmış bahçeni
erdemiyle yazdın boş sözlerin bir yaşam boyu
inandırmak için kendini, kendi gölgene