Göverir toprak gözlerine
Lâlelere durduğunda zaman
Ufuklar mısralara dökülür
Deniz içirir sevdamı saran

-Ey gece!; süzülürmü göklerden rüyama-



Rengini dilenir
Döğülen sararan bengisu
Irmak gözyaşıyla coştukça
Başımdan aklar uçar mâverâya
Hırçın sulara ulaşır sır
Göğsünü doldurur toprağın eriyerek
Yosun tutar tövbeler

-Ey zaman!; duyulur mu âhlarım-



Alnıma koy ellerini
Bu davet ki sükûtum özgürlüğe
Varlığına yokluğu kaldırır aradan
Sarar dallarımı kutsayan sevgin
Benliğim henüz sevda toyunda
Soğutmaz ne dağ ne deniz
Dünyaya esef haykırır her ses
Bir sağanak oldu bu ayrılık
Zıtlaşıyor af sofrasında

-Ey sınırsız nimet! hayat neden kesti yolumu?-



Kurumasın ömür suyumuz
Dumanlı her halim tutuşmuş aşkla
Yansır nar-ı üstüme ateşe düşmüş gibi
Şiirlerle yazılır adın -damarlarıma-
Varlığın dermandır devasız derde
Beyaz gecelerin aydınlığı
Bezenir dönüşüne bezenir de gül
Bu fâni ne mesafe tanır ne toprak
Muştular sonsuzluktan hasreti
Yokluğun güncesine yazar saygısını
Bengisulara karışır gider
Mayınlı toprağa karışmışım gibi
Yadını eksiltmez muradın
Soylu bu hayatın kanat sesi
Pencerene vurur hazin bestesi

-Ey akyazım! durulsam ne olur durulmasam ne!-