Tenleri Ölüm Kokan Kadınlar
Katliamın perdesini arıyor gözlerim, beynimi kemiren sesler. Nereye baksam sen ve karanlığa bulanmış bir gelecek. Gidiyorsan gözlerimin altındaki kırışıkları da al, onlar sana ait. Ben o fotoğraflardaki kahramanım, sararmış, yapraklarını dökmüş… Her aşk kendi öyküsünü yazıyor, hepsinin sonu aynı, yalnızca oyuncular değişiyor. Bir cesede bakıyorum aynada, namluda duruyor mermi, adaklar adıyorum mutlu günlere ilişkin. Perdelerim kapalı, kan emici sinekler emiyor kanımı, o çok sevdiğim şarkıyı bile söyleyemiyorum . Ve hiçbir söz tutmuyor aşkta ve her aşk yeni bir katliam…
Bahçemde ya da penceremin kıyısında sulayacağım çiçeklerim yok ve penceremin önünden kadınlar da artık geçmiyorlar. Kadınlar, tenleri ölüm kokan kadınlar, ben ne çok sevdim bu ölümü, ölüp ölüp dirilmeyi. |
Ben o fotoğraflardaki kahramanım, sararmış, yapraklarını dökmüş…
Her aşk kendi öyküsünü yazıyor,
hepsinin sonu aynı, yalnızca oyuncular değişiyor.
çok güzel