Tekmil Insanlik her an Allah duygusuna aç,
Zihinler şîrâzesiz, zihinler O’na muhtaç...
Sezer her zaman temiz vicdanlar bu duyguyu,
Düşünce çikmazlari Rabb’e ulaşma koyu...
Ilmin o engin ufku, mantigin hünerleri,
Dolduramiyor Imandan boşalan yerleri.
Bir sürü ulemâ ve bir sürü de filozof...
Nazariyeleri çarpik, düşünceleri kof.
Ne fikirlerinde sadra şifa veren beyan;
Ne madde ötesini oldugu gibi duyan.
Anlayişlar kisir; her şeyin mebdei meçhûl,
Ve yığınlar faraziyeler ağında ma’lûl.
Oysa, her renkte ve her seste O’ndan bir ma’nâ,
Ruh ve hikmet ufkunda her şey Insandan yana:
Varlik O’nun nuru, o Nur’un dalgalanışı,
O, hem varlığın hem de hâdiselerin başı...
Bu sırrı kavrayan gönüller oturaklaşır,
Ancak oturaklaşan ruhlar O’na ulaşir.
Gözsüz görmese de her yani O kaplamakta,
Sirra, hep bu ilâhî münasebet akmakta...
Ve duygular O’na uyanmakta perde perde,
Bir vuslat istikametinde ki az ilerde...
Her tarafta kevserden gürül gürül çeşmeler,
Her yanda Insan-Allah bestesinden nagmeler.
Fikir bu ufka erip gönülle birleşince,
Ayri bir visal kapisi açilir her gece.
Bu eşigi aşan ruh kendi özüne erer,
Gerçek Insan olmaktan gaye de buymuş meger...