Hayat böyle bir şeydir,
Kimseye avans vermiyor,
Ağlayanın gözyaşına,
Mendil de olmuyordu.
Sabotaj gibidir, çoğu zaman,
Bir anda sıska düşlere girer,
Bütün uykuları paramparça eder.

Bu devran böyle gitmemeli,
Çeki düzen vermeli,
Yakası paçası devrik, yaşanmışlıklara.
Bir de,
Yıldızı olmayan karanlık gecelere,
Bir mum yakmalı,
Umudu aydınlatan,
İçinden yükselen bir senfoni eşliğinde.
Sihiri üstünde, lamba hazır durmalı,
Zor günler için, elinin altında.

Hiç unutmadım.!
Ellerim cebimde,
Annemin defalarca ters düz ettiği,
Artık dikiş dahi tutmayan,
Ceketim, sırtımda.
Cepte yokken, sükûtu kar saydım,
Kıt kanaât geçimini sağlayan,
Müjdeli birkaç haberden.
Kimsesiz akşamlarımda,
Bir telefondaydı sesi.
Hiç üşenmeden, günübirlik,
Mutlaka uğrardı, yanıma.
Gelemediği günleri,
Posta kutusunda, bulurdum
Sıcacık, selamını
Her hakkı saklı ve bendeydi,
İki büklüm, tık nefes
Bir çırpıda okuyordum,
Gözlerini,
Bir de, vefakârlığını.
Hiç unutamadım,
Şefkatli sinesi bir dağ gibiydi,
Her defasında, yorgunluktan uyuduğumu,
Çaresiz kelimelerimle,
Omuzunda ağladım, günleri.
Saçak altına sığınmış,
Ürkek bakışlarımı,
Onun tesellisinde yenilediğimi,
Yüreğimin minicik ellerinden,
Tuttuğu günleri,
Hiç unutmadım.

Uzakta da olsa, mesafeler ayırmadı bizi,
Çaresizce, medet umduğum anlarda,
Hızır misali yetişirdi imdadıma,
Ya telefondaydı, dost sesi,
Ya da, tek solukta yanıbaşımda biterdi,
İki eli kanda dahi olsa,
Hızır misali yetişirdi imdadıma...!
DİCLE AYYILDIZ