Bir bahanem olmalıydı,
Sessizce toparlanıp uzaklaşmalıydım,
Uzun kış gecesinde,
Yüreğimi atkı içine sardım,
Koskoca şubatı omuzuma yükledim,
Vedasız gitmem gerekiyordu.
Neresi olursa olsun,
Farketmez,
Gözlerinden uzak bir şehir arıyorum.

Bir bahanem olmalıydı,
Sesini duymamak için,
Telefonu çıkarmalıydım,
Yaşam rehberimden,
Kesip atmalıydım direkleri,
Yüreğimin en derininden.
Nasıl olursa olsun,
Farketmez,
Sana uzak yollar arıyorum.

Bir bahanem olmalıydı,
Unutmak için,
Adını, varlığını, hayalini,
Bir kalemde silmem gerekiyordu.
İpe sapa gelmeyen duygularımı,
Fındık kabuğuna sığmayan çelişkilerimi,
Peşimden gelmeyecek;
’Dur ’ deyişini,
Duymadan uzaklaşmam gerekiyordu,
Ne söylersen söyle,
Farketmez,
Senden uzak yalnızlığı arıyorum.

Bir bahanem olmalıydı,
Loş koridorda kalan adımlarımı,
Toparlamam için gelecek günleri,
Sorgusuz, sualsiz bir çırpıda,
Kara kalemle çekilen sürmeleri,
Silmenin vaktiydi,
Tual üzeri alın yazgısını,
İz bırakmayacak bir silgi arıyorum.
Neresi olursa olsun,
Farketmez,
Aklıma gelmeyecek bir yer diliyorum.

Köşe bucak kaçmalardan yoruldum,
Usulca uzaklaşmalıydım,
Kokunu getirmeyecek rüzgarları arıyorum,
Çok bahanem vardı,
Hepsini elimden çıkardım,
Tek bahanem kaldı,
Sana olan sevgimdi.
Ve ben akıp gitmeliydim,
Sorgusuz sualsiz,
Ömrünün pınarlarından.

Oysa duygularım yalındı,
Diyeceklerim kendi rayında ve kararlıydı.
Üstelik, sevgide bahane olmazdı,
Biz düşünceye bir de mesafeyi dayadık.
Şimdi..!
Gözlerinden uzak bir adres arıyorum,
Nasıl olursa olsun,
Farketmez,
Hesapsız bir bahanem vardı,
Sana olan sevgimdi,
Ve sen tek bahanem olmalıydın,
Sebepsiz ve hesapsız...
DİCLE AYYILDIZ