Tansiyon Istasyonu
Yaşam kokulu rayların sonunda
Uyandım Tansiyon Istasyonunda Kimse bilmiyor kim olduğumuzu Loş ışıklar açarken buğumuzu Boş koridorlarda bi karartı var Köpek seslerini hep o kovalar Yağmurun akıttığı damdan sonra Bir biz varız, bide çatlak kovalar Yalnızlığa sarılıp uyuyorum... Güneşi boğarken ben korkulukta Son damlada eriyor olukta Yanımdakini görmüyorum o an Sonra bir umutsuzluk, genzime dolan Yalnızlığın sesini duyuyorum... Son trende istasyona varınca Gölgelerden geliyor bir karınca Sonra nefesimde danslar başlıyor O masum karınca beni sarınca Yalnızlıkla ruhumu yuyuyorum... Gökleri içiyorum tek yudumda Gölgeler katlettim uyuduğumda Gözlerden uzakta göz bebeğimde Yalnızlıkla hayatlar boyuyorum... Yasin Yılmaz |