Sabaha Karşı
Geceleri benimdir
Dışarıdaki renk sonsuzluğunun kendisi Camda yansıyan ışıkla baş başa yemek yerim Mumların da kadehiyle sarhoş oluruz Karanlıklar, içinden geçerken Tereddütler uyanır, tenimi ürpertir Rüzgarın yaprakları seslenir öteden Benle kalır gece, paylaşamam Bu tufan yalnızdır, benle yalnız Yalnızlık, birlikteliğimde belki de ağlar İçini döker fısıltıya ıssız anlar Zaman bensiz döner zaman akar habersiz Gün dönmeye başlayınca ben giderim Bensizliğim konuşmaya başlar Masada mürekkep dolusu sayfalar kalır ardımda Benliğimden artan birkaç suskunluk bulur, kediler Sabahleyin gecelerden. |