Hiç iyi değilim,
Yokluğunun yaptığı yan etkilerin sürdüğü vücudumda ki belli belirsiz,
Kabuk bağlamadan ölen yaralarla sevişmekteyim..
Üşüyorum!
Hiç olmayacakları arıyor olmam bir nevi avutan kalbimin sancılarına eşlik eden,
Melodiler kadar can yakıcı bir şey.
Geceler uzun,şarkılar dindirmiyor bu iniltileri.
Çarpışan elektronların yarattığı savrulan saçlarını seviyorum.
Bir hayli biriken yalnızlıkların bozuk haliyle bir kaç anı satın alıyorum.
Gündüzlerime gark olmuş sancıların etkileşmeyen yanlarını özlüyorum,
Bir otobüse binip cam kenarında seyrederken dünyayı,
Aşka üç kala geçiyor son vapur kıyıya vururcasına!
İyi olmak adına yaktığım bütün hayallerin kötü yanıyla beraber olmam,
Göz önüne serilen gerçeklerin doğrusu olduğumun kanıtıydı aslında.
Umutlarımın yerle bir olduğu bir gecenin içindeyim,
Çırpındıkça çırpınıyor mutluluklarım,
Acıyor,acıyorlar,acıtıyorlar,
Gülümsemelerimin bastırdığı kop kuyu düşleri dinliyorum.
Neredeyim,kiminle,ne haldeyim;
Belirsiz bir trenin biletsiz yolcusu olarak ilerliyorum vagonlar arasında!
Kapkaça uğramış düşüncelerimin,zanlısı olmakta gözlerim.
Sessizliğin dört duvar arasında kalmış teninin kokusunu çekmekteyim.
Hiç iyi değilim!
Özlemlerin nehir olup taştığı bir nehirim.
Oluk oluk kanıyorum olmayışlar adına!
Panzehiri üretilmeyen öldürücü kimyasalların yarattığı tehlikesinde ölüyorum.
Geçmeyen saatlerin geçmesinde ki bekleyişin adında gizli sevgimin,
Kuruyan dudakların esiri bil hassa titreyen ellerim.

Hiç iyi değilim!
İyiyim yalanı kadar klasik bir cevap gibiyim.

Elif YıLmaz