Tarihler geçiyor.
Zaman geçiyor.
Ve köhnemiş bir gemi..

Şimdi;
Karanlık bir odada
Kendi kendiyle konuşan bir deliyim.
Zaman, yitmiş.

Dilimde, kurtulma babında dualar.
Saçma sapan şiirler.
Saçma sapan yaşam ve hayatlar.
Diğerleri...

Ve benden sonra,
Seni düşünüyorum.
Sen kimdin?
Neydin?
Nasıldın?
Ne zaman geldin, ne zaman gittin?
Ve biz ne zaman ayrıldık?
Seni düşünüyorum.
Sen kimdin?
Tarifini bilmek istiyorum.
Senelerdir beklediğim anın gelmesini.
Seninle göz göze
Diz dize, bağıra çağıra sohbet etmeyi.
Kimdin sen?
Hiçbir şey anlam kazanmıyor bu anda.

Şiirler okudum,
Seni bulamadım hiç bir yerinde.
Anlat diyorum ,
Bari kendine anlat.
Neydi, nasıldı, kimdi, ne zaman geldi ve ne zaman gitti?
Sahip olduğum tüm bedenler, sadece senin sulietindi.
Ama “sen” değildi.
Sonra karamsar bir güz oluyorsun bana.
Hiç gelmeyecek, inadına gelmeyecek biri.

Sen, diyorum bazen.
“O”, sen olmalısın.
“Sen”, “o”, olmuyorsun.
Ben her zamanki gibi kanayan yaralarımla,
yorganımın altına saklanıyorum.
Kimliksiz bir kişilik sadece.
Söz oyunları.
Mecazlar.
Kelime cambazlıkları.


Kendi kendimi avutuyorum, bakma sen.
Ama; belliydi zaten bunların olacağı.
"Ben hep bulmamak için aradım seni" şairinde dediği gibi.
Sen saklambaç oynuyordun sadece.

Birçok surette karşıma çıktın.
Birçok kadında benim oldun.
Belki de tüm kadınlar sendin.

Notlar biriktiriyorum şimdi.
Sulietini eskittiğim kadınların notları bunlar.
Ve bir de inan bana şafak vaktini sevmiyorum.
Uyuyamıyorum.
Sadece düşünüyorum, gözlerim sende kalmış.

Boşa aslında kendime fırça atmak.
-Kendime fırça atmak, tuvale seni fırçalamaktan daha kolay.-
Neyse.
Neyse neyse.
Bence şimdilik bu kadar yeter.
Artık uzak bir öyküdür yaşanmışlık sanılan herşey.