“Ocaklara değil de,
Nisan’lara, dikilmişti incir ağacı,
Minicik Menekşeler uçuşurdu kökünde,
Bir gülü ver sen kıyamet mi kopardı,
Öyle kararıp duracağına, olup da umacı”



Hatırlıyorum sen gülünce,
Güller, benim yanaklarımda açardı,
Baharın olanca cıvıltısına rağmen,
Sen gülmeyince,
Bendeki baharlar hep kaçardı…



Ne yollar yürüyüp,
Ucu uçurum kayalıklar geçmiştim
Yalınayak yürümekten parçalamıştı
Ayaklarım da gene sitem etmemiştim…



Hani derman olacaktın yaralarıma,
Kâbuslarımdan çekip alacaktın hani,
Hiç mi için sızlamadı, bırakırken ellerimi,



Neden ey sevilen…? Zor muydu bu kadar,
Gülü vermek, zor muydu yar…?
Nedir direnmesi bu denli zor olan acı…?
Haydi, son kez gülü ver, gülü ver ki,
Bitsin yüreğimdeki tarifsiz sancı….


13.04.2012/Hatice AK