Annen kendi zehrini içre atıp
seni dünyaya nasıl getirdi bilmiyorsan çocuk
ben nasıl anlatayım dokuz yaşlı Annen’i!



ayaz yemiş göğsünde kanat kurup ninniyle
uykulurı delen sancı yutmuş buz tutmuş içre
söz üzre harmanlanıp genç kızlığın kara büyüsü
bir bulutu bağlamış ak başına



o acıyı bir yerden anımsamıyorsun
bir hilâlsin henüz karadan soyut çocuk
sana nasıl anlatayım uğultulu Annen’i’



yaşamadı tekmil tutuldu biteviye aşkla
şah damarı ölümü gererken ölüm tuttu tutacak
tohumu büyürken önü sen sonu dehliz
dünya niğmetlerinden kaçıp söz ülkesine
hicretin geri dönüşü olmayacak dolunay doğdu çocuk
Annen’i bir uyku tuttu; tuttu bırakmayacak



şimdi seni kim doğurur a çocuk
çağrılara kim cevap verir
kendi dirimlerinde kim bölüşür seni
durma; haramice kaçılır artık rahimden
zehir yutturur çocuk dâra çeker müşrik yüreği
kuşkuyla sokulursun dünyaya dilinin altında bir mühür
susarak azalır gizlice devşirilirsin bir jilet gölgesinde
gerçeğini çoğaltan Annen’i
kafiyesi çocuk olan şiirlerde okursun

hoşçakal çocuk bende gidiyorum
esirgiyorum parmaklarımı gergef kelimelerden