Mor Menekşe...
evleri sokağın dip köşesindeydi
sevdiğimin, her sabah yolumu gözler beni görüncede yüzünde ufak bir gülümseme belirirdi O gün benim için sanki baharın gelmesi gibi içimde mutluluk ve bitmek bilmeyen bir sevinç vardı onunla birlikte olduğum her saniye benim için çok değerliydi, onsuz kaldığım günlerin ne kadar kıymetli olduğunu anlıyordum onunla beraber baharı beklerdim mor menekşelerden başına taç yapmak için ama O menekşelere kıyamaz ve koparamazdı ve onları hep öle yerinde severdi o menekşelerlen konuştukca bende onları izlerdim onun gözlerindeki sevinç beni çok daha mutlu ederdi adıda menekşeler gibiydi sanki adını onlardan almış mor menekşe, benim hayatım olmuş onun kokusu güzelliği gülümsemesi her şeyi beni ona bir kez daha aşık olmamı sağlıyordu bağlanmıştım onun sevgisine tutunmuştum onun aşkına essede rüzgar savuramazdı beni artık, üstümden eser geçerdi güneş ısıtırdı bizi doğunca batıncada alırdı gölgesinin altına saklardı sanki ve hep korurdu beni.... yazan : Samet Karaoğlu |