Cezzar
kötülükle
afyonlanmış iradeler kararttıkça içimizi frankeştayn’ı oluyoruz saflığın illüzyon hiçliğin çatı katında saklı yecüc mecüc ve toynaklarında yarı hayvansı sanrılar şüpheyle eşeliyorlar yarı insansı gözyaşlarını çöl ağlayamadığımız an eksiliyoruz insan eksikse tanrısı da eksiktir bilmiyoruz serap az ileride bir deve ağlıyor demek ki o bizden daha çok inanıyor fhrn-jir |