Sensizken bu şehir, kırık heykellerle dolu bir mezarlık gibi.
Kasvetli bir karanlık ve kayıp ruhlarla dolu bir çocuk bahçesi.
Oyun oynamak kadar eylenceli sanıyorduk ölümü,
Ve umutlarımızdan yapılma uçurtmalarımızı uçuracak kadar şiddetli esiyordu yaşam.
Gidenleri izlemekti kaderleri, bu kara bahçede sıkışıp kalmış kayıp ruhların.
Hepimiz çocuklugumuzda oynadıgımız saklambaç oyunundaydık sanki.
Kimimiz korktuğu için çabucak saklandığı yerden çıkıp geliyordu,
Kimimizse, bir daha bulunmamak için bilinmeyene doğru gidiyordu.
Birbirimizin adımlarını takip etmek kolay aslında, toprak bir bahçede oynadığımız için hepimiz.
Ama herkes gibi, cesetleri çiğneyerek kalanlara el sallayamazdık biz.
Atmayan bir kalp, soluk bir ten ve kızarmış gözlerimizle yaşayan insanları izlerken;
Ben, biz ve hepimiz aslında kayıp mezarlarımızda, öldürdüğümüz tertemiz sevdaları gizleriz...


01.19
15.10.2O11

Burhan Karaca