Anlatayım istersen gönlümün kâbusunu
Kâbuslarıma rağmen seviyor olduğumu
Sevdikçe yittiğimi, gözlerimin pusunu
Uzandıkça sesine hepten kaybolduğumu...


Kanamaktı sesinde sevgisizliği duymak
Ve gözlerinde görmek sarışını esmeri
Gönül evinde ise izdihamını saymak
Zifirî gecelerde söndürmekti kameri


Nasıl derdim ki sana “Karanlığım artıyor!”
Gönder ruhuma doğru güneşini, ayını
Nasıl derdim ki kahrın, saçımı ağartıyor
Daldığın gönüllerde gördükçe halayını


Hem zaten biliyordum bir ayağım burada
Diğer ayağım ise öteye gitmektedir
Hem zaten biliyordum ben yoktum ki sırada!
Sırada olanlarsa ömrü tüketmektedir


Ne yazık ki alıştım yarama tuz basmaya
Alıştım da gitmeye boynumu eğip eğip
Ve şimdi suratını ne gerek var asmaya
Fermanını yazdığın ölürken garip garip


Şimdi, susmalısın ki iyileşsin yaralar
Unutayım gönlüme sevgi bulaştığını
Merak da etme beni, zora sokmaz karalar
Varsın görmesin gönül aşka ulaştığını


Karalar bağlamaktır sevmenin diğer adı
Ağlamaktır kuytuda içli ve sessiz sessiz
Biliyorum bu esen ömrümün en son badı
Biliyorum da sensiz kalacağım nefessiz


Haydi, gül kara gözlüm, yakandan düştüm artık
Gönlümün gurbetinde ham idim piştim artık...




Saadet Ün – 01.03.2012