Kalem akıp gidiyor
Ve ince bir melodi dağıtırcasına
ortalığı kasup kavuruyor,
mutlu olmaktan yoruldum.
Yine de hayattan vazgeçmiyorum.
Ta ki beni buradan atasıya kadar
başka bir kent de yaşıyorum.
Nereye baksam döl yuvası,
amaçsız ve sapmalı öyküler,
teşhir ediyor süzülen bir güvercin
kendini pazarlıyor masum denilen gençlik,
ve her yerde rahat bir yaşam
ve gelecek mutlu olacak,
diye bir yargı aşılanıyor.
Ve güzel bir kadın seslendiriyor şarkısını,
ama önce kendini sunuyor bereket tanrılarına,
aşağılık bir kurban edasıyla dansını sunuyor.
Ve gülümsüyor içten duygularıyla,
o mutlu ve hayatından memnun.
Çünkü alıcısı olacak bir süre sonra,
o kucaktan bu kucağa atılırken
ben aşığım nidaları süzülecek
yalancı dünyanın semalarına.
Ben özgürce yaşıyorum ve hayatımı
kendim kazanıyorum diyecek bir yerlerde.
Kimse ona gerçeği sunmayacak
ve dile getirmeyecek
bu acı dizeleri yazan şair bozmasıda
onu yatağa atmak isteyecek
ve hayvansal bir içgüdüyle gerçeği
o bilindik gerçeği aktarmayacak.
Sen orospulaştın demeyecek
sen duygularını ve bedenini
kendi arzularına satıyorsun da
ben aşığım ve özgürüm gibi
kelimelerle gizliyorsun gerçeği demeyecek.

Adi ve tekdüze gelişen hayatın
şablonları da değişmiş.
Tutsak edildiğimiz kalıpların,
sınırlarından çoktan uzaklaşılmış.
Ve artık yeni bir filim vizyona giriyor.
Uzaklaştırmak istiyor beni özümden
sevdalarımdan ve kavgamdan
ayaklarım onun ayaklarına uymuyor,
rüyalarım uçup gitmek istiyor.
Beni istiyor yine de o kavgalı filim,
ben kopuyorum her defasında
işte o an yine kaçmak duygusu,
git diyor, yok et herşeyi.
Sen burada bir mecusi, bir fani,
o beni yok etmeye çalışıyor
ben diyorum yok olmayacağım,
kaybolmadan dirileceğim
ve bu hayattan vazgeçmeyeceğim.

Erhan-03