Hani hep deriz ya!
Şiirlerde şekil, biçim, biçem, kurgu, ahenk, akış, vurgu vs..
bütün özelliklerin eşittiri bütünlük'tür diye.

Önce şiir'i okuruz
aklımıza yaktığı ışıkla fotoğraf temasına bakarız (*)

Sonra başlığın gizemini yoklarız (*)
Akışına kurgulamına bakarız (*)
Finale bakarız hangi vurguyla son bulmuş (*)

/

Şii'in poetikası nitelikli bir düzlem estetiğinde
çok marjinal akışlanmış.

Yazarın (Jir) paradigması (düşünce biçimi)
sayfaya izdüşümlerini bırakmış.

Argo (sokak dili) sözcükler
okurun imge bunalımına çakılan birer nefestir.

Şiir de bu anlatım dili
aralara fikse edilerek nüansı sağlamış.

Sancılı bir kadın portresinin tümceleri
müthiş şiirsel akışlanmış.

Oyuncukları elinden alınmış bir çocuk gibi.
Her pasaj bir hayâlini erkeğin nefsinde öldürmüş.

Fotoğrafdaki çiviler
kaderin alnına mıhladığı gerçekleri yansıtıyordu.

***


''Sahte bir orgazm sonrası / çığlıklarla donan suratı
Ve gözlerinde dehşetin okunmamış külliyatı''

Bir tablo'nun yanıltıcı yüzü gibi başlamış şiir.
İronik felsefe.

''Boynu gövdesine doğru aktı''
(Hangi renge giyise utanacak bir yüzü vardı sanki)

''Göz altları yine karanlıktı
Pudraladı son erkeğin de son bakışını''
(Bir insan kaç kere ölebilir ki)

''Boşluğu yalamak''
(Hayatın çukuruna umut zarı atmak)

''Yer çekimine karşı koyamamış memeleri
Keşkeleri emzirerek büyütüyordu''
(Belki de hiç büyümek istemiyordu)

''Asla anne olamayacak olmanın verdiği sancı''
(Her çocuk o'nun karnında büyümeden ölüyor sanki)

''Son bir kez aşk-a ağladı''
(Buz yanığı)

Teşekkür ediyorum.
Son zamanlarda okuduğum en iyi şiir.

**

Hala / Hâlâ



mavi_dans tarafından 2/12/2012 1:01:18 PM zamanında düzenlenmiştir.