BEN VE KAVGAM
Bazen asiyim ruhuma bedenime
Kaptırırım gönlümü dünyanın dağ dağlarına Sensiz kalır bu söz dinlemez nefsim Kendimedir hep yaptığım eziyetim Kırık dökük bir dua meziyetim. Bilmem ki niye bu bendeki bensizlik Yokluğunda yok olurken bu beden Bu kadar kör oluş bilmem ki neden? Ölüm düşer gölgeme korkarım da Yinede atamam şa şaları yollarım dan İçimde SEN/sizlik gölgelenirken Ruhum cebelleşir söz dinlemez nefsimle Çığlıklar kalbimde ayyuka çıkar Bu nefis ruhumu da bedenimi de yakar kendi ayağım kendime çelme takar. H.K.B |