KRONOS
ah, ağaçların dağıldığı yer!
bir kadın durur, -ve kendi hüznünü bekler aşklar toplanır, günler derlenir, beklenen sözler söylenir, biter... ağaçlar, unutmaktır; bellekse, yapraklardır, -ki ağır ağır ve birer birer bir Zaman gibi... sevmek, anlaşılır; anlamak, her zaman bir mevsimdir bir gül, donanmış ve kanser duruyor yok-olan bağçemde... günlerin ne kadar ezilmiş! belki bir yaz, tenha yol, bir sesleniş... ve hangi sessizliğe çıkar bilinmez bir kuş, nedensiz bir duygudur: ‘sanki şeniz bu düğünde...’ bir Zaman gibi... ah, işte soluyor, herşey, anılar, gölgelerdir, bir kumaş... nedense hep bulutlara bağlaşık, seninle arkadaş, vuruyor... yavaş yavaş ezilen suya varolmak bu güya, oysa yalnızlık bir Zaman gibi... ah, ağaçların dağıldığı yer! |