YABAN ATLARINI KIŞKIRTAN DIONYSOS
kışkırt yaban atlarını, kışkırt,
dionysos!..’ dediler uzat aşkları ordan, orda fener, kayalar, gelirdi... kim kalbini sana yedirdi? her şey bir’di o zaman: atlar, logos tek olan biz’dik, çayırlar- sa başta sessizlikten doğma silenos ve birlikte çiğ yenen günler... yapraklar, yağmurun teniyse eğer sen o yaprağa beden- sin ve tek değilsin: anababis, onbinler!.. giderek kim neyi eksik gördüyse onu bütünler... gibisin: bir tören!.. şimdi sulara gizlen ve göç, onlarla beraber kül parmaklı akşam dokunurdu sana özenle... ve yer yer insanlar küldendiler... diye söyledim ben hangi yolcuyu izleyen gemilerdim ve neden hep söylen’dim, hep söylendim, hep söylen? ‘kışkırt yaban atlarını, kışkırt, dionysos!..’ dediler |