YOLCULUK VE AŞKLAR
ben kendime derinim, -sana!
bir uzun ’kaybol! ’ gibi olduğum; kalbim kül dağları, yüklenir ateşten kayıklara odunum... orda geçti ’geç kaldınız! ...’ günleri; bağlar bahçeleri gibi yokluğum; anımsarım, öyle sor ki kolay mı âh, o sarı anılarda sönen mum! aşklar durdu, ben de artık dururum; yolculuk musun, öyleyse içeriye gir; gök bir ip midir, kuşlar kaç boğum? yüzümün yerinde bulut... çoktanberidir... |