SÜMBÜL İLE KUYU
sümbül sinan! seni ağır
kuyulardan derledim; seni Aşklara, aşklara yolladım ve tayy-ı zaman güzleri vardır işte bir söz ağarır dizelerde bu ‘akşam’dır ve o’dur sende kalan, sende kalan... sümbül sinan! bir suyu öper gibi geçtin tenimizden işte bu, bir kuytuyu okşamak ve varolmaktır bir dağ kendi gölgesinde kaybolur ve bir su, bu akar su yeniden-akmayı öğrenir sende duran, sende duran... sümbül sinan! hüzünler durmuyor; herşey gelgit... bir yaprak, kendini sürgit sana benzetiyor bu kuyu, kalbim ve talan- la birlikte büyüyen kuyu kendi dibindeki çiçekle besleniyor sende solan, senda solan... ah, tayy-ı zaman, tayy-ı zaman!.. |