AKŞAM VE KANDİL
mevsimidir,
kendi hüznüme döndüm... akşam annemle aramda bir süs gibi dururdu; saatler rikkatle vururdu; özensiz bir eşya kuraklığı dağılmış bahçemize; ve her şey kandil... hangi ağacın yapraklarını siyah kadifeyle örttün Ölüm? hangi Söz’ü bana verdin de benden geri aldın, ey Dil? Birden mevsimler selsebil Aktılar; görünmemekti dileğim; Siyah kadife sızdırıyor, Işıkta yağlanıyor gül, Odamda kirli meleğim... Annem kandili siliyor: ‘mendil, mendil nereder?’ akşam, annemle aramda bir süs! |