Duyulur ıssızlığın rengi
kollarımda
Uğur böcekleri cıvıldaşır
kırlarımda
Fikrim koşuyor
parmaklarımda
Kalemimdeki acı
sayıklıyor beni

Yıkıldım içimdeki
merdivenleri çıkarken
Sustum
düş kırıklığım
beni okşarken.
Griye boyanmıştı
ellerine dokunan
ellerim.
Buğulu sevdanı
doldurdu ceplerim

Bulut bulut
oldu bileklerim
seni bildiğim yarınlarımda
Yutuyor beni
karanlıklar senfonisi
şöminemdeki ateşle
Yonttum
düşüncelerimde benliğimi
Yorgun düştüm
kabuk bağlayan
yaralarımda

Kayıyor yüreğimden
siyah beyaz resmin
Tutuyor
yağmurları parlatan
gözlerin.
Siliniyor umudum
tekne diplerinden düşünce

Hayat bir acı
Çözüyor sesini
bu eski sancı
Burkuyor içimi
yanık tenindeki
kaygı.
Kaygan dilinde
bir ses oldu acım
Kırlarımda
sessiz kalınca.

Yarınlarımı soldurdum
sulamadan kelimelerimi
Yıkadım durdum
sensizliğin künyesini
Özledim
okşamanı çiçeklerimi
Himayeme aldım
korunaksız dilimi

Yürüyordu yanımda
yanıtlayamadığım
sorular
Mazisiz dakikalarıma
sordum,
adımlarla tarttım
yüreğimi

Kişiliksiz anılarda
çözdüm kıskançlığımı
Yurt oldu bana
seni sayıkladığım
şehirler
Gölgene uçurdum
martılarımı
Kahkahalarda buldum
yüzümü

Otoparkta dolaştı fısıltı
Kulaklarım duymasada
ışığım oldu gülüşün
Yakın
bir temastı
tenin yüzüme
Boy verdi suyum
bu hayat oyununa

Yaz sineması
coşkusunda ellerim
Parıldıyor
sesine dokunan
bileklerim
Yanılgısız seçtim
hayatı
Duyularım bana
nasihat ederken

Kuyruğundan çektim
nefretlerin
Yaslandım
tomurcuklarına hasretimin
Ansızın yeşerdi
umutlarım bardağında
Şiirlerimin
gözlüğü oldu
gözlerin

ÖMER ARDALI

26 OCAK 2012