EVDE KALAN KIZLARIN ŞARKISIbiz ki açık kafeslerin sözde özgür kuşlarıyız hem sizdeniz hem ayrıyız burgacında bir kederin öyle korkunç öyle derin çırpınarak gece gündüz hep bir seste ötüşürüz biz bilinen bu semtlerde bilinmeyen sakinleriz. eskimekte günlerimiz eskiyen pencerelerde. hele uzun gecelerde gölgemizle kucaklaşır düşümüzle öpüşürüz biz kapalı sandıklarda unutulmuş çeyizleriz gün görmemiş ve tertemiz ve her ele alınanda ‘belki vakit geldi’ deriz umut boşa çıkınca da ağlamaklı gülüşürüz biz ki kızgın sahralarda bırakılmış esirleriz ama ne yel ne de deniz istemeyiz buralarda kendimizi biz sadece kendimizle bölüşürüz ve bölüştükçe üşürüz |