şiir içimize işlenen rengi haletimize göre giydirilen ruh sesi...
bazen neşemizi doldurup içtiğimiz kadehtir bazen de kızgınlığımızı kahırlarımızı
post gibi serip çiğnediğimiz grilik...



ve şiir dün eklendiğinde okumuştum ve üzerindeyken seslendirme geldi.
önce seslendirme ve yorumlayan kim tanımıyorum ama bana çok profesyonel geldi.
seninin buğusu şiire uydurduğu ve her kelimede hissettiğini belirten muhteşem bir ruh izi...

bayıldım gerçekten tek kelimeyle hakkını vermeli 10 numara idi bence...


şiir ve şair nasıl insanın içine hüzün sermedir böyle usul usul ama tokatlar gibi bir sıvama.



kıyısında yanık tenli bir güneş****
ve kumsalında izi kalmış bir kaç çıplak adım
acaba sâhibi kim
eteğinden dökülen taşlarla yazdım s/onu
artık kefili benim


susmalı ve okumalı bir daha bir daha... dağıldım içinde... boğuldum derinlikte.


belki benim ruh halim kapalı belki şiir beni o ruh haline soktu.



yıldızı düşük bulutların bıraktığı
sesli sessizliğe kurulur günlüğüm
cebinde mimikler
sûretinde günah çıkartan yorgun izler
genzimi yakdıkça büyümeye başlar göğsüm

halka olmuş dalgaların kırık kulacında gafletin nefsi




sesli sessizliğe kurulur günlüğüm *****
cebinde mimikler

bir deklanşörden çıkan ışık gibi çarptı bu dizeler. gözüm mü kamaştı yoksa kıskandım mı farkında değilim.
bu ''suretinde genzimi yakan izler'' neden yoksa.





dokuyorum şehrin ayazına sıcağı ****
ellerin kül
saçlarım is içinde
sönmüş ateşin alevi başlar tütmeye
ortalık yerde



muazzam gerçekten ... hele üzerine giyindiği sesle birlikte. boşa zırvalıyorum belki ama suskun bir gevezelil çöktü üzerime...
içimden nehirler çağlıyorken bağıra bağıra söylemek gerekirken içindekini. sen sus diyor şiir sadece beni oku!...



mavisi d(s)ökülen gökyüzünün uçunda denizin ipi
dikilir bileklerinden
üstü açık hayâller gömülür toprağa
zamânından erken

rüzgârın şekilsiz duruşunu giydirip
soyuyorum vakti
günde bir kere doğup batan ışıklı c/esâretin
kendi gölgesidir karanlığı

ve sen !
eski yüzünü yüzümden silmedikçe
dön/me




hepsini aldım işte. aslında tümü öyle bütünlüklü şiir kısa sayılır ama muhteşem bir sergileme öyle bir dolgunluğu var ki o kadar olur...

ve nefis bir şiirsel kompozisyon çizilmiş aşkın mukadderatıyla.

''eski yüzünü silmedikçe içimden'' gelme bana dönme...



ben seni unuttum demek hani en büyük yalandır. defol derken bile saçlarını okşarsın hafif hafif... ölsün isterken durursun meleklerin önüne!

yalan! yalan! diyerek. ve bu kalem elimizde oldukça ne unutmak var ne vazgeçmek. ötelenmiş bir ahkam sadece.



şiire şaire ve seslendiren arkadaşa yazdığı hissettirdiği duyumsattığı -hüzün bile olsa- bu enfes armoni ritm ahenk ve hatta beni bile
ağlatabildiği için teşekkürler.



bu tükenmez bir şiir olarak kalacak bende. biline...