KEDER DURAĞI İSTASYONLARGece sessizliğini yırtar düdük sesiyle Boşalır istasyonlar trenin gelmesiyle İlk yolcuyu indirip, son yolcuyu bindiren Önce inleyen raylar, sonra of çeken tren Kimi sılaya hasret, kimi gurbete gider Kahır yüklü yolcular biniyor birer, birer Aheste davranarak son kez dönüp ardına Kim bilir kimi anar getirip hatırına Kalanlar gidenlere hüzünle sarılırken İstasyonlar hep ağlar trenler ayrılırken Ayrılık acısıyla yarıda kalmış telaş Kirpikten düşmektedir gözdeki son damla yaş O telaş sonrasında dolan kompartımanlar Bir anda aşina, dost oluverir insanlar Nagehan bir yolcunun efkârıyla başlayan Bir gurbet türküsünde görürsünüz ağlayan Gece bütün hüznünü devrederken sabaha Bazen derin bir sükût bazen da bir kahkaha Atılan kahkahaya uyanır kimi yolcu Yaptığından utanır kahkaha atan yolcu Bu kısa yolculukta edinilen dostluklar Hiçbir şeye benzemez trenle yolculuklar Daha ilk istasyonda inen dostun ardından Silinmez hatırası uzun zaman aklından Yıllar önce kaybettim böyle bir yolcuyu ben Beklerim hep ümitle ne gelen var ne giden Hatırlayıp dururum gideni kalanları Kederlerin durağı tren istasyonları |
Beklerim hep ümitle ne gelen var ne giden
Diyecek söz yok yazan elinize yüreğinize sağlı saygılarımla...