Eski bir hikayenin paragraflarında dolanarak okuyurum seni

Hiçbir kelimeyi atlamadan hece hece satırları yutarcasına

Tümcesi bozuk bütün şiveleri cilalayıp parlatarak

Sonra verip veriştiriyorum Allah ne verdiyse

Geçmiş “miş-muş” ekiyle değil

geleceğe dair yeni satırları türeterek tadıyorum sensizliğini…



kenarı büzülmüş sayfalarda larci mürekebbe boyandım uğruna

failatun, mefa-il’u diye aruz veznine esir ettiğim kelimelerle

birinci tekil sahısla çağırdığım adına dair yalnızlıklarda

zaten öznesi sonda yüklemi başında bir cümle olarak kaldın hep

dilimde ünsüz bütün harfleri katlediyorum artık

yorgun gülüşlerini beynime kopyalıyorum birde densizliğini…



yokluğunun dörtlüklerinde başı boş birer sarhoş imlaların

“seni seviyorum”u düzgün yazamadığım her sefer gibi

fiilsiz, zamirsiz sonu mastar kip’yle biten noksan sevdan

Ve eğik yazılmış bir el yazının duruşuna dönderdin varlığımı

Hiçbir özel isim senin yerini alamaz artık, hiçbir zarf’ta

bırak konuşma çizgilerinde kalsın her sitemim,

her söylediğim ve de her bildiğim…



Böyle bir kompozisyonun tercümesinde bulmuştum sıcaklığını

Giriş, gelişme, sonuç bölümlerinin itimat etmediği

Büyük harfle başlamaktı “sensizlik”dediğim her yer

İşte tam burada tırnak içine alıyorum bütün yaşanmışları, hayyasızları

Zamansız yazılan bir şiirden ne farkımız vardı?

Hangi vakit bir başlığımız oldu ki, şimdi noktamız da olsun.

Ama ünlemle bitiriyorum tam burada gözlerini

tam burada... (!)





TİMUR İNCE