‎’İnsan, bir an önce kargaşasını,
kendine anlam veren bir düzene çevirmezse,
yıldız doğurtamazsa karanlığına,
yok olacaktır.’

Friedrich Nietzsche

bırak onu olduğu yerde
dön ve geride unuttuklarına bak
çürüyen ömrüne
uçup giden avare günlere
mızıkadan çıkan sesin hüznüne
düşün ve hayıflan

kimse zuhur etmiyor
böyle yarılınca için
öyle geveze ki dilin
keşke diyorsun keşfedemediklerin için

kalbin
siyaha aşina yurdunda sallanıyor
sonra kavi bir keder kaplıyor duvarların soğuk yüzünü
kadim ölümler peydahlıyorsun çatlayası beyninde

sen en çok kendine ölüyorsun
bekliyorsun ki geçecek
bekliyorsun ki gelecek
’gelecek de bir gün geçecek’ çok sonra

öteleri öteliyerek anın hevesine koyuluyorsun
yazarken her şey kolay
yaşarken yangın
-bağışlanıyorsun-

her yangından sağ çıktığına şaşırıyorsun
ama iltihaba meyilli yanıkların
giyindiğin güç maskelerinin altında sızlıyor
acının duvağını kaldırıp ah’ından öpüyorsun

bir yaşamak tutturmuş gidiyorsun
kaç ninni söylüyorsun rüyalarına
kaçını aklında tutup uyuyorsun
kaç masal avutuyorsun koynunda

denize düştükçe yılana öykünüyor
tüm soğukkanlılığınla dünyayı yutmak istiyorsun
serseri olup her şeye kafa tutmak
şamatacı kalabalığın arasından
ustalıkla süzülüp sıyrılmayı diliyorsun

al sana siyah beyaz bir fotoğraf
_____________________________

pencereden hayatı izleyen devler
sen sokakta ip atlayan çocuk
-ispat isteme artık; inan-
aynan kırık görmüyor-mu-sun

______________________________










fulya/aralık2011