ey kırlangıç ömür
her sabah pembe düşlerle güne uyanmak mısın
suskunluğa açılan kanyonunda
yaralarınla, üşüyen kanatlarınla
sevdanı sayıklamak mısın

bahar ki, beklersin
en avutucu yanıyla dilencinin avucunda
bir de her akşam üstü kekik kokulu
kirişler çatırdar yüreğin sancısında

şu kıran kırana boşlukta ne mevsimler geçti
saçlara bir bulut daha döküldü her uyanışta
kıraç mıydı düş tohumlarının ekildiği toprak
ve yoksunluğun özsuyunda boğulan söz
yudum yudum ayrılık mıydı

simli satenler üstüne
nar çiçeği sevgilerle yazıldılar
gizlendiği dudak izlerinde unutulan türküler
yüreğe sin oldular

aklın dipsiz karmaşasında
anlamsızlığın simgesi
soluk soluğa ruhsuzluğun koynunda
mavi bir giz büyür
bilen olmaz

hele bir yokla
dokunup karasına gözlerin
parmak uçların gezinirken güneşin son ışıklarında
acıyı evlat diye göğsüne basarak
ne denli istersen öyle ağla

söz biçilmiş, dil bükülmüş
paramparça savuran fırtına diner mi
kar örter mi
beyazdır, serin bir uykudur kar

senfonik iniltilerde
düşleri biten gelinciklerle donansan
-tut elimden, sıkı tut desen
ya geçip giderse
kederlere terk ederse

beyazdır, serin bir uykudur kar
hangi rengin kaçıncı tonuna bezenir tükeniş
içerken ağusunu ellerinle zamanın

ne adı anılsın
ne alnına yazılsın
varsın serildiği dağlarda eriyedursun
beyazdır, serin bir uykudur kar

Müsadenizle