oy zühre’m... oy yar bakışlım

bir eylül akşamında indiler yamaçlarıma

iki adam iki kızıl gölge

süzüldüler irem kuytularıma


sorma kimdiler

bulanıktı yüzleri seçemedim

dudaklarında kanlı gülüş

sis mi giyinmişti elleri

gözleri karanlığa soyunmuşken

nefesleri irin - tenleri kin


oy zühre’m... oy yar bakışlım

açtılar zifiri ağızlarını

katran kustular beyaz gülün üstüne

iki adam iki kızıl gölge

baştan ayağa ihanettiler


bulanıktı yüzleri seçemedim

hançer ışıdı belli belirsiz

gün vuruldu dağların ardında

şehlasında suların ay tutuldu

yitik bir yıldız kaydı ücrasında evrenin

ince bir ağıt saplandı akşamın göğsüne

oy zühre’m... oy yar bakışlım


şimdi kim söyler kınalı türkülerini kayaların

kim anlar dağların dilinden

çoban çeşmesine iner mi gelinler


gördün mü bak

kuşlar üşüştü yine kimliksiz cesetlere

bir dal kırıldı gövdesinden

ürperdi tenhasında yaralı menekşe

sahipsiz bir damla düştü toprağa

naçar bulutlardan

faili meçhul bir ah gibi

kapandı gece şiirin üstüne


-ağlayan kim bilmez ki rüzgâr-


19 eylül 2011 braunschweig

nuriye zeybek