uzanmışım sırtüstü vefasına çimlerin
demir atmış bakışım kimsesiz bir buluta,
zaman bir cani gibi tüyüyor sanki tin tin
mekâna veda edip bu derin durgunlukta.
rüzgârgülü mıhlanmış geçmişin kör ininde,
kabuk bağlamak üzre yaraları mazinin.
bir çocuk gülüşü var göğün maviliğinde
ağrısı buharlaşmış sanki huysuz dizimin.
ışınların nefesinde, sessizliğin sesinde
esintisi tozuyor huzurun ılık ılık.
yorgun ruhum esniyor miladın öncesinde
bir müze köşesinde vicdan gibi satılık.
durgunlaşmış enginler, durgunlaşmış tüm doğa,
sanki yeni bir şeye işaret bu durgunluk.
kuşkular umut olup sarılmış bir yumağa
bir güven sahilinde güneşliyor yorgunluk.
ben de zincirlerini kırıp zor anıların
ilk defa uzanmışım huzurun kuytusunda
ve ilk defa ardından bunca kirli yılların
durulmuş duygularım duruluğun suyunda.