hüzzam bir ayrılık ...gülümseyen resimlerine bakıyorum öylesine derin ki sanki hiç değişmemiş gibi ... aynı uçurumlar yine gözlerinde senin biraz deli biraz hırçın sevgileri anlatırdı hep bana çocuksu düşlere götürürdü ne zaman tutsam yine o pamuk ellerin ne sen yar olabildin ah gül kokulum ne de ben varamadım yanına şu yalan şehirde bir an rahat bırakmadı acılar iki yakamızı bir arada ağlama desen şimdi kimin umurunda artık sonbaharı kaldı bu hazin ömrün solgun yapraklarda üşüyor zaman hep esiri olduk anlatmadılar gizlenmişti bilemezdik yalan sarmış gerçeklerimizi şimdilerde belkilerle avunmak zor en yakınımızdaki uzaklıklar aldı gitti herşeyimizi buğulu camların ardına saklanmış kayıp dünyalardır tüm mutluluklar baksan da göremezsin yar sislidir sonbahar değişmez kaderimizi yaşar düşen sararmış yapraklar ağlayan yalnız ağaçlar hatırlarım her an unutamam ki gözlerini asla sende kaldım bensiz kalbimin öbür yarısında gül kokulum seni düşünmeli gülümsemeliyim belki de hangi gerçeğe baksan hep yanılışımızdır hayat aslında şimdi ağlatır mı bizi şarkılar yoksa gülümsetir mi yar hüzzam bir ayrılığın bu sonbahar faslında ... Mert YİĞİTCAN 25 11 2011 beykoz / istanbul |