sonuna kadar açıp kapıları pencereleri
karanlığa ve gölgesine ışık ışık uzandın
ve ışık ışık baktın açılarını değiştirdiğin evrene
gönüller arası kurduğun köprülerden
hep uzaklara uzanır şimdi ışığın

biliyoruz insandın
parçalanmış duygular taşarken içinden herkes gibi
gözlerimize sırça bir köşkten bakıp
çığırtkan enerjinin rüzgârlarını yayardın
alacalar çarpışırken yaşam aralarında
kaç hayatı yaşadın yorulmadın

billur sesin
tüyden hafif dokunuşlarla tutuştururken ruhumuzu
serin nefeslerle işlerdi içimize
dingin pınarları dağ başlarının
ebruli bir bakış düşse gözlerimizden
altında kalırdın yara kabuklarının

sesler uzaktan bakıyor şimdi
özlemlerimiz
uzun vadeli sarmallarında dönüyor sınavların

can sıkıntılarını boyardın rengarenk
renkleri elimize yüzümüze bulaştırırdın
ayrı tellerden ayrı nağmelerin korosuydu
masallarımız öykülerimiz
güçsüzlüğün sınırında büyüyen korkularımız
derin derin hiçliğe uçardı
bir rüzgara kapılmaya hevesliydi
kahramanı silik bol yalanlı düşlerimiz

ışıl ışıl bir geleceği taktın yakamıza
karartma günlerimizi aydınlattın

dünyanın hangi ucunda olsan
biliriz hala duyarsın sesimizi
eski sevgiler demekten kaçışır sözcüklerimiz
hala yaşamımızın önsözü olurken sözleriniz

geçer mi acaba omuzlarınızın ağrısı
kasım bahçesinden sunsak bir demet kasımpatı

M. Mustafa KILINÇER/ 24 Kasım 2011