Ünlü Türkücü Ayşe dedemin baldızıydı,
Atma türkü dedin mi bir destan yıldızıydı.

Türküye başladı mı sayar sayar giderdi,
Neşeli bir kadındı, çok da şaka ederdi.

Bir gün gelmiş oturmuş yine ocak başında,
Bir fitnelik başlamış dedeme bakışında.

Mutfakta yer ocağı, açık, odun yanarmış,
Dedem de kıblesinde namazını kılarmış.

Ocağın üzerinde asılı zincir varmış,
Zinciri tutup kalkmış, onu bir gülme sarmış;

Zincirin halkasını çaktırmadan çevirmiş,
Dedemin kayışına arkasından geçirmiş.

Rükûdan doğrulup da dedem secdeye varmış,
Secdeye kapanmadan bacaklar havadaymış.

Ocaktaki odunlar alev alev yanıyor,
Dedem de üzerinde bağırıp, sallanıyor.

Şimdi bir kurtulursa öldürecek demişler,
Teyzem çocuklar ile evden finişlemişler.

Dedem ateş üstünde öyle bağırıyormuş,
Ninem de ahırdaymış, ineği sağıyormuş;

Dedemin feryadına tası nasıl bırakmış,
Telaş ile kendini ordan yukarı atmış.

Bakmış ateş üstünde bir o yana bu yana,
Bağırıp sallanıyor, ocakta yana yana.

Hızla zincirinden çekip, almış onu ocaktan,
Ayşe teyze nerede, kıranı aşmış çoktan.