Serazat güvercin’dim; hedefi sevgi olan,
Kanat çırptığım ufuk ta kâinat kadardı
Bir kahır ki pusatsız fırlayarak pusudan
Dostluk için çırpınan kanatlarımı kırdı,
Umudu emzirmekten yorgun düştü yüreğim,
Kördüğüm özlemlerim kalbimde mahsur kaldı..

Bir gülistandı mazim, göz alıcı bir tablo,
Söndü bir bir ışıklar, ufkumu kasvet sardı,
İftihar senin hakkın, senin hakkındır şölen,
Yaktın gülistanımı; her şeyi alev aldı,
Savurdun birer birer; çevirdin viraneye,
Bir masal ikliminden sadece enkaz kaldı.

Enkazımın önünde içtiğin kahkaha’dan,
Kahroldu duygularım; onulmaz yara aldı
Tutuşturup attığın ateşin alevini,
Malik kor diyarından hayretle seyre daldı,
Mahzun olma ey zalim; “başaramadım” diye,
İnan ki; Neron olsa ancak böyle yakardı.

Seyreyle enkazımın bağrında ki Gülşen’i;
Bir umut ikliminde hüsran yağmuru yağdı.
Ne hoyrat rüzgârlara göğüs germişti lâkin
Nazlı seher yeli’nin meltemiyle sarardı.
Can bulacak külümden muhabbet filizleri,
Sabır cenderesinde yanıp kavrulmak kaldı…