her haz/anda çekilir ruhun suyu,
hicran vurur firak’ın güneş vuran yüzüne.
köklerde derin sızı,
yitiktir toprağın derinliklerinde.



saçlara amansız yağan karlar,
yapraklarda buzullar yığılır
ağır gelir bedene.
fırtınanın hırçın sesi
çınlar kulaklarda.
ayrılma v/akti gelmiştir
bağlandığın kollarından



hüzün sarısı savrulurken havada,
renklerin dili kılıçtır yüreklere,
çözmek nafile!



yeşiller dururken,
düşmek var ya toprağa,
kırılan yürek değildir aslında,
suyu ç/ekilmiştir ruhun,
s/olma vakti ömrün
bahara gömün.



/bir kuru yapraktır gönlümü;
hayat ilmiyle ören,
ibrettir bakmasını bilen;
yitik düşlerin./



vurmalı yürekler keskin kılıcı;
önce kendi kınına,

hissetmek hüner midir?
sevdasız yüreklere.



konuşur dil,
kendi hasmını usunda,
yaşadığı hırçınlığı
dökülür ayazın haşinliği,
ömrün kurumuş damarlarına.



kavalların esrik ritminde,
büyüttü dağlar doruklarını
sis bulutu sardı benlikleri,
yılda bir parlayan yüzü ay’ın
dokundu kardelenlerin özüne.



yitik artık umutları
tomurcuğunda gülün
hain ölüm
bahara gömün….




ÜMMÜ AŞCI

(üma)