DİRİ DÜŞLER MEZARLIĞI:
/ Önemli değildir aslında kimin baktığının;
Ayna mıdır yüzü anlamlı kılan, yoksa yüz müdür aynayı mecbur kılan? Hiçbir önem taşımaz aslında hangi şairin, hangi şiirde intihar edeceği; ’İntihar ne kadarını öldürebilir kendimizin’.../ - B. ERDOĞMUŞ - * Geceydi; sararan bir eylüldü yüzün, ağlayıcı ve yorgun... şakaklarında gecikmiş intiharların, saçlarında deli rüzgarların kendini sınadığı... ben hayatımı yaşayarak kirlettim / içimde hep bir keder gezdirdim; acımasız bir cinayetin kanıtında gizlendim. kimseler, görmedi kimseler seni ne çok sevdiğimi... * ey eskimiş bir hasreti söyleyen uzaklık; pusulara düşer yolum, uçurumlarda sesim yankılanır, bu yerlerde benim kalbim yağmalanır... bilmem ki hangi yolculuk beni sana taşır; kentlerin koynunda orospular, dağların sırtında kahpeler dolaşır... * cümleleri talan edilmiş şiirlerle gelmişim; aldırmaksızın uğultusuna rüzgarın, yüzünü bıraktığın satır aralarında sırılsıklam ünlemler giyinmişim; bilmem ki hangi rafta kalmış benim hikayem !.. * geceydi; daha tenleri ipotekli fahişeler dağılmaz efkarlarıyla yüzünü besliyordu aynalarda... sen, o an soykırımısındır şiirlerin.. işgal altındaki bir şehirde bağımsız ellerin gözlerin ki: omurgası kırık bir şarkının içinde... daha tenleri ipotekli fahişeler dağılmaz efkarlarıyla kendini demliyordu o şarkılarda... sen, o an yaşamın şakağına dayadığım tetik sen, o an Filistin’de bir ana; özgürlüğü boğulmuş, iradesi bıçakla kesilmiş, acısı boğulurcasına... yalnızlığı, tepeden tırnağa ve çırılçıplak... çaresizliğin damarlarında türkü söyler katıksız şiir kadar umutlu ve yiğit tanımsız bir yalnızlığın kollarında iltihaplı şarkısı... işte o an, ellerim ayaz... ellerim kan... ellerim uğruna çok öldüğüm tuzaklarda... ellerim, öyle zavallı ve büyüdükçe kederi büyüyen yoksul çocuklar gibi... sen, o an bir küfür gibi öfkesine tutunmuş belki de rengine tutunmuş bir menekşe ... bir notasın şarkısına tutunmuş. /... ama bilincin yetmediği acılarda, hayatla kopmuşsa ipiniz, neresinden tutunmalı?../ * bilirsin; bazen, bazı şiirlere ağlanır her yara kendi kabuğuna saklanır her uçurum gider kendine yaslanır; her aşk ayrılığın çarmıhında paslanır... bir ölüm oturur her yaşamın avlusunda aşk gider, yara kalır... aşk kalır, yara kimde kalmışsa... * gözlerinden söz etmiyorsa şarkılar; gülüşlerin sarkıyorsa hayatın irileşen uçurumlarından ölüm bir namlu gibi duruyorsa ensende -ve savruluyorsa düşlerin ortalık yere, yine de yasını tutmuyorsa şiirler katledilmiş saflığının; bırak, sözcükler fuhuş’unda en güzel şiirleri ’pezevenk’ler yazsın... çok eskidir şiirin insana olan sadakati... şiirdir derinleştirir hayatın anlamını, şiirdir çoğaltır yalnızlığı... ve derindir kalemin değdiği yara... -ama kesmek gerek gardaş, kanı kanadığı, acıyı acıdığı yerden- * bir geceyi daha piç ettik, bir sabahı karşılarken; intihar süsü yaşamlarda.. herkes böyle eksildikçe artanı benim değil uzayıp giderim - gitmeler... ben orda bir deniz olsam martılar benim değil gürül gürül akan bir nehirsem bile aktığım benim değil... ( Birdal ERDOĞMUŞ / DİYARBAKIR / BAĞLAR / 2OO4) |
bazen, bazı şiirlere ağlanır
her yara kendi kabuğuna saklanır
her uçurum gider kendine yaslanır;
her aşk ayrılığın çarmıhında paslanır...
''her aşk ölüme tadacak!'' kısacık ama en anlamlı söz olsa gerek
yaşayan aşk yok ki hiç . .
bir ölüm oturur her yaşamın avlusunda
aşk gider, yara kalır
aşk kalır, yara kimde kalırsa...
söz uçar yazı kalır
yar gider yarısı kalır/yarası kalır . .
her bir satırına diyecek o kadar çok şey var ki . .
ama ustam yazmış yazacağını
okuyup ''heyt be'' demek kaldı bana da
kaleminiz daim olsun