Gün veda günü...
Hangisi daha zor, camın ardından ağlamak mı?
Aşağıda el sallayan olmak mı?
Yalnızca trenle olur sanırdım ayrılıklar
Çocuk düşlerimde bir kadın olurdum şapkalı,
Mendil sallardım tahta bavuluna sevdamızı sığdıran,
Son kez görmenin hüznünü bakışlarına yansıtan,
Hayali sevgiliye...

Mektuplar yazıyorum sana seni anlatıyorum
En çok söylemek istediğimi hapsediyorum göğüs kafesime
GİTME...

Yeni şehrin hiç görmedi seni
Günün ilk sigarasında savurursun ya dumanı küfreder gibi
Bilmez ki onlar, bal tohumu gözlerinde barındırdığın sitemi...

Evinin önünden her geçişimde
Kaldırıp başımı bakacağım pencerene
İsmini sesleneceğim,
Annen çıkacak balkona,
"Babası geldi, yemek yiyeceğiz" diyecek
Adımlarım, ıslığımla dertleşecek...

Güçlüyüm sanıyorsun,
"alışırsın" diyorsun ya, işte beni bir tek o zaman güldürüyorsun
Üstad... Çekirgeni yalnız bırakıyorsun
Dilimde aynı duayla uğurlanıyorsun
Sevgim yanında olsun...